شیخ مهدی ‏ ابن شیخ یعقوب ابن حاج جعفر حلی

شیخ مهدی
‏ ابن شیخ یعقوب ابن حاج جعفر حلی
ایشان برادر نویسنده کتاب بابلیات می باشد که ۱۰ سال از او بزرگتر و دومین فرزند ذکور خانواده می باشد و در سال ‏‏۱۳۰۲ ه در نجف اشرف و در سالی که پدر نجف را همانطور که در شرح حال شیخ یعقوب ابن حاج جعفر گذشت به قصد ‏سماوه ترک کرد  دیده به جهان گشود. ‏
او در کودکی در شهر سماوه به فراگیری خواندن و نوشتن همت گماشت و در سال ۱۳۱۳ ه پدر او به شهر حله که مهد دانش ‏و شعر و ادبیات بود مهاجرت کرد پدر در تربیت و پرورش فرزند تمام همت را صرف کرد

و ایشان هم از محضر پدر و ‏همچنین از محضر مرحوم سید رضا ابن ابی القاسم در آنچه که یک سخنران ماهر و توانا از فنون و مهارتهای لازم نیاز ‏دارد نهایت استفاده را برد تا اینکه ایشان خود دانش وسیعی به موضوعاتی که در رابطه با سخنرانیهای منبری بود احاطه ‏یافت و اغراق نیست اگر گفته شود که ایشان سه چهارم نهج البلاغه را با حواشی و شروحی همچون شرح ابن ابی الحدید ‏معتزلی و غیره را حفظ کرده بود
ایشان به تحقیق و تالیف و نویسندگی علاقه زیادی داشتند و به همین جهت عزلت و دوری از هیاهوی مردم را بیشتر می ‏پسندید وی چند کتاب را که تا کنون به چاپ نرسیده را از خود بر جای گذاشت و نیز دست نوشته هایی از سخنرانی های ‏پدرش و دیگر سخنرانان معروف، و همچنین برگزیده ای از کتابهای مورد اعتماد فریقین هر چند که نیاز به تصحیح و ‏تحقیق دارد را نیز دارد و مجموعه ای از اشعاری که در مدح و رثای اهل بیت ع از شعرای قدیم و معاصر گفته شده را هم ‏در کارنامه خود دارد که این مجموعه یکی از منابع کتاب بابلیات می باشد بعد از درگذشت ایشان بخشی از کتابخانه وی را ‏در مجموعه ای بنام الرائق که حاوی ۵۱۱ جلد(صحیفه) می باشد از فروش استثنا شدند. ‏
ایشان از مشارکت در جلسات شعر که در فیحای حله که جمعیت انبوهی را در خود جای میداد تشکیل میشد هیچ ترس و ‏واهمه ای را به خود راه نمیداد مگر جلسات باشگاه آل سید سلمان و مسجدی که در آن جلسات نقد شعر و ادبیات توسط سید ‏عبد المطلب و پسر عموی او حسین ابن حیدر و شیخ علی ابن قاسم و پدر نویسنده کتاب بابلیات و شیخ حمادی نوح بود که با ‏شیخ حمادی نوح صمیمیت خاصی داشت و از اشعار او بسیار استفاده میکرد با اینکه از غموض ویژه ای برخوردار می ‏باشد.  ‏
از دیگر فعالیت های او در زمینه تالیف و تحقیق جمع آوری اشعار سید مهدی ابن سید داوود است زیرا این اشعار قبل از این ‏در ورق پاره هایی بود که اگر جمع آوری نمی شدند از بین میرفت اما با همت نوه او سید عبدالمطلب و بیشتر آنها بقلم سید ‏حیدر بود که پس از آن نویسنده کتاب بابلیات آنها را در دو جلد بترتیب حروف در آورد که اگر این کار انجام نمی شد به ‏دست فراموشی سپرده میشد و مانند بسیاری از کتب شعری دیگر فقط هم شاید نامی از آنها در تاریخ باقی می ماند ونیز ‏ایشان جلد دوم دیوان شیخ عید الحسین را که حاوی فقط مدح و ثنای اهل بیت ع بود را تنظیم و تحقیق کرد که تا کنون نسخه ‏اصلی آن در دست ما هست.  ‏
در سال ۱۳۳۵ ه نویسنده – شیخ محمدعلی – حمله ترکها به حله در زمان هجوم به عراق را پیشبینی و احساس خطر کرد ‏لذا خود و خانواده را به روستای جناجه در بخش هاشمیه برد و مدتی را در آنجا ماند تا اینکه در سال ۱۳۵۰ ه به سرزمین ‏پدری خود یعنی نجف اشرف برگشت و در همانجا ماند تا در نیمه رجب سال ۱۳۷۲ ه دعوت حق را لبیک گفت و خبر ‏وفات ایشان را با دو بیتی از شاعر و ادیب سید صادق موسوی الهندی اهل کاظمیه بوسیله تلگراف به ما رسید و آن دو بیت: ‏
                                                اعرنی لسانک کیما به            اقوم بما تقتضی التعزیه
                                                فأنت بمنزله فوق ما               اقول وانشیء للتسلیه

Add A Knowledge Base Question !

+ = Verify Human or Spambot ?

آخر الأخبار