روز عرفه ….. روز جهانی توبه و بازگشت به سوی خداوند
روز عرفه ….. روز جهانی توبه و بازگشت به سوی خداوند
یکی از رویه های مجامع بین المللی این است که برای بزرگداشت برخی از امور که برای بشر دارای اهمیت است روزی را به نام آن اختصاص دهند و آن روز را به نام آن نام گذاری کنند تا در سالگردهای آن امور مربوط به آن را بررسی کنند و کارهای انجام شده و مشکلات و چالش های پیش آمده و پیش رو را مورد مطالعه و بررسی قرار دهند و مورد توجه جهانیان قرار بگیرد مانند روز جهانی مبارزه با ایدز و روز کارگر و روز زن و مانند آن.
این رویه خوبی است تا با همفکری و همکاری مجامع بشری به مصاف مشکلاتی که بشر را تهدید می کند برخاست تا از آنها رهایی یافت؛
اما جهان امروز با نگاه تک بعدی و مادی گرایانه به انسان، و عدم توجه به بعد معنوی و روحی او باعث گردید که بعد دیگر او مورد اهمال و بی توجهی واقع شود و هیچ روزی به آن اختصاص نیابد تا نیازهای آن شناسایی، و آفتها و بیماری های روحیروانی و اخلاقی و قلبی او مورد بررسی و مطالعه و درمان قرار گیرد.
لذا خود در مورد روز جهانی مبارزه با ایدز اعتراف می کنند که نه تنها در از بین بردن آن بلکه حتی از مهار آن هم ناتوان بوده اند و تعداد مبتلایان آن به ۲۰ ملیون نفر رسید و دریافتند که درمان آن تنها در بعد تربیتی انسان نهفته است که او را باید بر اساس ارزش های روحی و روانی و تقویت بعد دینی و ایمانی او به خداوند متعال پرورش داد تا بتوان به اهداف مورد نظر دست یافت.
پس چرا برای یادآوری انسان به بعد معنوی و ارزش های روحی او روزی را نامگذاری نمی کنند تا انسان ها از آن آگاهی پیدا کنند و تا بداند که نگاه و توجه به این بعد چه کارکردهایی سحرگونه ای در مبارزه با عوامل سلبی و رذائل نفسانی می تواند داشته باشد، که تمام وسایل مادی در مبارزه با آنها ناتوان خواهند بود.
رهبران دینی بر محاسبه نفس در هر شب سفارش اکید می کنند تا آنجاکه در برخی از روایات معصومین (ع) آمده است: (لیس منّا من لم یحاسب نفسه کل لیله) (از ما نیست کسی که هر روز به حساب نفس خود نرسد) که اگر انسان به همین مورد توجه کند شاهد کاهش ظلم و انحراف در جهان خواهیم بود و اگر تا این درجه نمی تواند ملتزم شود لا اقل این محاسبه را یک بار در سال داشته باشیم.
چه خوب است که ان روز را در روز عرفه نهم ذی الحجه قرار بدهیم روزی که ملیونها انسان از زن و مرد، غنی و فقر، رئیس و مرئوس، سفید و سیاه، غربی و شرقی از جای جای جهان دور هم جمع می شود و در مقابل خداوند متعال سر تعظیم فرود می آورند و با زبان ها و گویش های مختلف در برابر او تضرع می کنند و اعلام توبه و بازگشت به سوی او می کنند و از او می خواهند تا از سر تقصیرات آنها بگذرد و صفحه جدیدی را برای آنها باز کند تا از نو شروع کنند و آنها را در این راه یاری کند.
اما حسین (ع) در دعای مبارک خود در روز عرفه به جهانی بودن این روز اشاره می کند: (فإلیک عجّت الأصوات بصنوف اللغات) (به هر زبان صداها به سوى تو بلند شد) روزی که تنها ویژه مسلمانان نیست بلکه برای تمام انسانها است تا در آن توبه کنند و به سوی خداوند متعال بازگردند با اینکه خداوند بی نیاز از آنهاست اما این بازگست به سود آنهاست چراکه رهایی از شقاوت و بدبختی و گرفتاری به سبب دوری از او تنها در سایه بازگشت به او محقق خواهد شد: {وَمَنْ أَعْرَضَ عَن ذِکْرِی فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَهً ضَنکاً وَنَحْشُرُهُ یَوْمَ الْقِیَامَهِ أَعْمَى قَالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِی أَعْمَى وَقَدْ کُنتُ بَصِیراً قَالَ کَذَلِکَ أَتَتْکَ آیَاتُنَا فَنَسِیتَهَا وَکَذَلِکَ الْیَوْمَ تُنسَى} طه ۱۲۴-۱۲۶ ( هر کس از یاد من روی گردان شود، زندگی تنگی خواهد داشت؛ و روز قیامت، او را نابینا محشور می‌کنیم! می‌گوید: پروردگارا چرا نابینا محشورم کردی؟ من که بینا بودم. می‌فرماید: آن گونه که آیات من برای تو آمد، و تو آنها را فراموش کردی؛ امروز نیز تو فراموش خواهی شد).
پس بر تمام انسانها لازم است که اگر خیر و نیکی را برای خود بخواهد باید صدای خود را با ملیونها انسانی که در سرزمین عرفات کنار جبل الرحمه برای دعا گردهم آمده اند همراه سازند چراکه در احادیث شریفه مستجاب بودن دعای آنان بیان شده است. امام باقر علیه السلام فرموده اند: (ما یقف على تلک الجبال برٌّ ولا فاجر إلا استجاب الله له، فأما البّر فیستجاب له فی آخرته ودنیاه واما الفاجر فیستجاب له فی دنیاه) احدی از نیکان و بدان نیست که بر این کوه ها (عرفات و مشعر) وقوف کند، مگر این که خدا (دعای) او را به اجابت می رساند. (منتها، دعای) نیکوکار نسبت به امور دنیا و آخرتش مستجاب می شود، ولی (دعای) آدم بدکار، درباره دنیایش مستجاب می گردد .پس اگر همه هم نوا شویم و در دعا و نیایش و استغاثه و درخواست هایمان یکصدا شویم خداوند متعال نگاه یکسان می کند و اجابت می کند و از خداوند به دور است که یکی را بپذیرد و دیگری را رد کند.
جهانیان همه بازگشت به این رکن وحدت بخش و او خداوند متعال که خالق همه آنهاست نیاز دارند که تمام صفات کمالی در او یکجا جمع هستند که در سایه این بازگشت تمام مشکلات انسان برطرف خواهند شد و زبان حال همه این آیه مبارکه خواهد شد که می فرماید: {قُلْ إِنَّمَا أَعِظُکُم بِوَاحِدَهٍ أَن تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَى وَفُرَادَى ثُمَّ تَتَفَکَّرُوا} سبأ۴۶ بگو: شما را تنها به یک چیز اندرز می‌دهم، و آن اینکه: دو نفر دو نفر یا یک نفر یک نفر برای خدا قیام کنید، سپس بیندیشید. و نیز: {فَلَوْلاَ کَانَتْ قَرْیَهٌ آمَنَتْ فَنَفَعَهَا إِیمَانُهَا إِلاَّ قَوْمَ یُونُسَ لَمَّا آمَنُواْ کَشَفْنَا عَنْهُمْ عَذَابَ الخِزْیِ فِی الْحَیَاهَ الدُّنْیَا وَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَى حِینٍ} یونس۹۸ چرا هیچ یک از شهرها و آبادیها ایمان نیاوردند که (ایمانشان بموقع باشد، و) به حالشان مفید افتد؟! مگر قوم یونس، هنگامی که آنها ایمان آوردند، عذاب رسوا کننده را در زندگی دنیا از آنان برطرف ساختیم؛ و تا مدّت معیّنی آنها را بهره‌مند ساختیم.
و اما ما پیروان اهل بیت پیامبر (علیهم السلام) منابع خوب و کافی در این زمینه داریم دعای امام حسین (ع) در روز عرفه که در مفاتیح الجنان آمده است را داریم و دعای امام سجاد (ع) در روز عرفه و دعای طلب توبه و دعای مکارم اخلاق که در صحیفه سجادیه است را داریم.
عرفای بزرگ سفارشات زیادی در مورد دعای عرفه امام حسین (ع) می کنند و باید اینگونه باشد چرا که این دعایی است که سرور عارفان و فرزند سید عارفان آن را گفته است. برخی از همراهان امام هنگامه خروج او برا دعا را اینگونه توصیف می کنند که: شب عرفه با حسین ابن علی بودیم که ایشان با تذلل و خشوع و آهسته آهسته از خیمه خود خارج شدند تا با جمعی از اهل بیت و فرزندان و همراهان خود در کنار کوه روبروی قبله شدند. سپس دو دست خود را بالا همانند مسکینی که غذا طلب کند روبروی صورت خود کرد سپس شروع به دعا کردن کرد تا بدینجا رسید و فرمود: (اللهم اجعلنی أخشاک کأنی اراک، وأسعدنی بتقواک، ولا تُشقنی بمعصیتک، وخِرْ لی فی قضائک، وبارک لی فی قدرک، حتى لا أُحِبَّ تعجیل ما أخّرت، ولا تأخیر ما عجّلت) بار خدایا مرا از خود بترسان که گوئى تو را به چشم خود مى‌نگرم و با تقوا نسبت به خود، خوشبخت و سعادتمندم گردان و به خاطر نشاط در نافرمانیت مرا بدبخت مکن
و خیر و سعادت مرا در فرمان خود بخواه و قضا و قدر خود را بر من مبارک گردان تا آنجا که پس افتادن آنچه را که شتاب در آن دارى دوست نداشته باشم و شتاب در آنچه که پس افتادنش را خواهى نخواهم.
بنده شاهد یکی از آنها در عصر روز عرفه در صحن حرم امام حسین (ع) در کربلا بودم که پس از انجام اعمال و زیارت مخصوصه آن روز این قسمت را با حالت گریان که اشکهایش ریش او را خیس کرده بود را تکرار می کرد. امام حسین (ع) در ادامه می فرماید: (اللهم اجعلنا فی هذا الوقت ممن سألک فأعطیته، وشکرک فزدته، وتاب إلیک فقبلته، وتنصل إلیک من ذنوبه کلها فغفرتها له، یاذا الجلال والإکرام) اى خدا! ما را در این هنگام از آنان قرار ده که از تو درخواست کردند و تو به آنها عطا فرمودى و شکرت را به جاى آوردند و تو بر نعمتت افزودى و به درگاهت توبه کردند و تو توبه‌شان را پذیرفتنى و از جمیع گناهان تبرى جستند و تو همه را آمرزیدى، اى صاحب جلال و بزرگوارى!. و در ادامه اینگونه با خداوند نیایش می کند: (کیف یُستدَلُّ علیک بما هو فی وجوده مفتقرٌ إلیک؟ أیکون لغیرک من الظهور ما لیس لک حتى یکون هو المُظهرَ لک؟ متى غبتَ حتى تحتاجَ إلى دلیلٍ یدِلُّ علیک؟ ومتى بعُدتَ حتى تکون الآثارُ هی التی توصِلُ إلیک؟ عَمِیت عینٌ لا تراک علیها رقیبا، وخسرت صفقهُ عبدٍ لم تجعل له من حبِّک نصیبا) خدایا چگونه دلیل آرند بر تو بدان چه در هستى خود بتو نیاز دارد، آیا دیگرى ظهورى دارد که تو ندارى تا او مظهر تو گردد؟ کى نهان شدى تا نیازت بدلیل باشد که بتو رهنماید، کى دور شدى تا آثار کسى را بتو رسانند، کور باد دیده‌اى که تو را نبیند با اینکه پیوسته دیده‌بان اوئى، و زیان بر دست آورد بنده‌اى که بهره‌اى از دوستى تو ندارد.
پس باید همه با تامل و توجه به این دعا به صورت فردی و جمعی رو به سوی پروردگار کنیم و از همه امکانات در این راستا بهره ببریم تا صدای بندگی از همه مکانها چه منازل یا حسینیه ها و مساجد بلند شود و از بلندگوهای اماکن مقدس و حتی خانه ها استفاده شود تا فضای تضرع و خشوع را فراهم آوریم و ساز بندگی را با هم به صدا در آوریم تا نگاه و عنایت خداوند را بسوی خود جلب کنیم و در سایه نگاه مهربان او از دردها و گرفتاریها رهایی بیابیم و آثار شوم عصیان و مخالفت با او از بین برود و این همان معنای حقیقی توبه و بازگشت به سوی اوست که از امیر مومنان (ع) آموخته ایم.
در کتاب نهج البلاغه آمده است که کسى نزد امیر المؤمنین علیه السّلام گفت: استغفر الله، امام علیه السّلام فرمود: مادرت به عزایت بنشیند، آیا مى‌دانى استغفار چیست؟ استغفار مرتبۀ برتران است و آن اسمى است که بر شش معنى واقع است:
-
پشیمانى بر گناهى که انجام شده است.
-
تصمیم بر بازنگشتن همیشگى به گناه.
-
اگر گناه مربوط به پایمال کردن حقوق مردم بوده باید حقوق آنان را پرداخت تا انسان خدا را در هنگام حساب با پاکى و بدون داشتن حق کسى بر گردنش ملاقات کند.
-
قصد کردن به اداء و جبران هر فریضه‌اى که ترک و ضایع شده تا حقش اداء شود (قضایش بجا آورده شود)
-
هر مقدار از گوشت بدن که از راه حرام و گناه روئیده شده باید بخاطر اندوه خوردن بر گناه انجام شده آن گوشت را آب کرد تا جایى که پوست به استخوان چسبیده و دوباره گوشت تازه‌اى روئیده شود
-
بدن را باید از درد و رنج طاعت و اعمال خوب چشانید چنان که شیرینى گناه را چشیده است.